Waar is die goesting om te bewegen?

Zoals ik in vorige blog al vermelde, was ik stilgevallen. Na verscheidene jaren heel actief geweest te zijn en 4 a 5 keer per gaan hardlopen, was daar verandering ingekomen door mijn operatie. Tijdens de revalidatie, was ik nochtans goed bezig. Totdat ineens ik bijna niets meer deed. Waar was die goesting ineens heen?

Wat is er gebeurd?

Afgelopen jaar had ik in het begin een goed excuus om veel minder te bewegen. Maar echter werden die redenen al snel een uitvlucht waarom ik niet ging bewegen. Gevolg is dat ik steeds minder en minder deed. Zo verdween ook mijn goesting.

Na mijn operatie was ik nog vol goede moed. Ja die eerste weken deden echt veel pijn. Toch was ik de dagen aan het aftellen wanneer ik eindelijk terug kon starten. Toen ik eindelijk met de revalidatie kon starten, was ik enthousiast. Eindelijk terug van die zetel. Zelfs een terugslag door een barstje kon me er niet van weerhouden. 

Enkel een gewicht was een beetje een zorgenkindje, maar ik vond toen ineens het boek ‘wandel je slank en fit’. Dit gaf me weer een boost en ik was vertrokken. We maakten mooie wandelingen, ik was met mijn paard bezig…totdat het ineens winter werd. Daar vlogen mijn voornemens het raam uit. Altijd had ik wel een reden om op de bank te blijven zitten.

Redenen of uitvluchten?

Soms waren ze legitiem zoals pijnlijke voet, maar meestal had ik het gewoon te koud, te moe, altijd was er wel een reden om niet te gaan wandelen. Jep uitvluchten dus, geen echte redenen om niet te gaan. Enkel mijn voet was af en toe een reden. Echter werd die nogal snel ingezet. Met als gevolg dat die voet te weinig beweging kreeg. Wat ik van mijn jaren met sudeck en nu na die operatie geleerd heb, is dat rust echt wel roest. Als ik een tijdje niets doe, doet hij veel sneller pijn. Wanneer ik dan langzaam terug begin te bewegen, verdwijnt die pijn. Eenmaal ik goed vertrokken ben en regelmatig terug beweeg, heb ik veel minder last. Maar toen was die waarheid even naar de achtergrond verdwenen.

Opflakkering

Ineens kreeg in terug door mijn dochter terug een doel aangereikt. Zij ging de short run lopen op de 10 miles in Antwerpen. Mario ging sowieso met haar meelopen. Waarom kon ik het ook es niet proberen? De dokter had gezegd dat ik terug kleine afstanden met mijn enkel mocht lopen. Het enige waar ik moest op letten dat ik niet ging overdrijven. De short run moest haalbaar zijn…

Hier ging ik weer, vol goede moed terug die hardloopschoenen aan en dit afwisselen met stevige wandelingen. Ik was weer vertrokken, zo voelde het. Totdat daar ineens die trap kwam. Ineens waren er weer wat weken verstreken waarin ik niets kon doen. Eveneens had ik eerlijk gezegd ook geen goesting meer om iets te doen.

schop onder mijn kont

Gevolg is dat mijn enkel weer een stuk gevoeliger is, ik me weer druk maak in mijn stom lichaam en haar gewicht…Hier moest dringend verandering in komen. Goesting of niet, gewandeld moet er worden. Voorlopig hou ik het bij kleine wandelingen in de week en een grote in het weekend. Eerst zorgen dat die goesting terugkomt en ik van die bank weer af geraak.

De stappen tot de deur zijn het moeilijkste, zeggen ze…Dus ga ik doorzetten.

Tips zijn en blijven welkom, want dat stemmetje in mijn hoofd is redelijk koppig.

Liefs, Linda