10 miles Antwerpen 2024 als supporter

Een rollercoaster van emoties

Eerlijk is eerlijk: toen ik aan mijn vriendin voorstelde om mee te gaan als supporter naar de Antwerp 10 Miles, twijfelde ik even. Natuurlijk gunde ik haar alle succes, maar ik was ook nieuwsgierig naar wat het met mijn eigen humeur zou doen. Want sinds mijn operatie en de daaropvolgende social media loopdetox, had ik loopevenementen – en eigenlijk alles wat met lopen te maken had – zoveel mogelijk vermeden.

Ondanks alles bleef ik het hardlopen missen. Het knaagde constant, als een stemmetje dat fluisterde: “Ik wil ook.”

De 10 Miles kwamen dichterbij en toen kwam het verlossende nieuws: ik mocht weer beginnen met trainen! Wat een opluchting! Natuurlijk kon ik nog niet meedoen met de wedstrijd, maar het feit dat ik terug kon lopen deed wonderen voor mijn gemoed.

Op naar Antwerpen!

De dag van de wedstrijd zelf besloot ik om eerst nog een “iennne mienne rondje” te lopen om dat gevoel van loper te herbeleven. Ja, ik weet het, een beetje stom.

De reis naar Antwerpen verliep niet helemaal vlekkeloos. Dankzij de NMBS moesten we een alternatieve route nemen, want er waren geen treinen van Turnhout/Herentals naar Antwerpen. In de trein zaten we tussen al die andere lopers, die vol spanning en adrenaline op weg waren naar hun sportieve uitdaging. Dit bezorgde me toch een beetje heimwee naar die tijd dat ik daar zat om te gaan lopen.

Ook mijn dochter nam ik mee die dag. Stiekem hoopte ik dat ze door de loopmicrobe besmet zou raken en zelf ook de smaak te pakken zou krijgen om mee te doen aan loopevenementen.

Aangekomen in Antwerpen Centraal wachtte ons de volgende beproeving: de overvolle tram naar Linkeroever. De eerste lieten we wijselijk passeren, de tweede propten we ons erin. Sardines in blik hadden meer ruimte! In de tram heerste diezelfde gespannen stemming als in de trein.

Een zee van loop-shirts

Uit de tram en de trappen op, daar was het dan: de start- en finishzone van de Antwerp 10 Miles. Wat een massa volk! Lopers en supporters door elkaar krioelend. Het verbaasde me hoeveel mensen hun hond hadden meegebracht. Sommige honden leken er geen probleem mee te hebben, anderen daarentegen zagen er duidelijk gestrest uit.

In de drukke zones voor de start en finish leek het me geen goed idee om met een hond rond te lopen. Natuurlijk zijn er honden die ertegen kunnen, maar of je ze er echt een plezier mee doet, is een andere vraag. Zo had ik wijselijk mijn honden thuis gelaten.

Langzaam maar zeker begeleidden we mijn vriendin naar de startboxen. Een voordeel van supporter zijn: je mag je tas en jas tot het laatste moment aanhouden! Wat een luxe zeg.

Toen ze eenmaal gedropt was in de box, gingen mijn dochter en ik op zoek naar een plekje langs het parcours. Amai, wat een volk was er!

Als supporter moet je soms geduld hebben. Zo duurde het ondanks de zandloperstart lang voordat de wave van mijn vriendin voorbijkwam. Natuurlijk moedigden we ook de andere lopers aan, maar stiekem bleven we toch vooral naar haar uitkijken.

Op een bepaald moment dacht ik dat we haar gemist hadden, totdat we ineens haar roze shirt zagen opduiken. Na luid gejuich begaven we ons naar de voetgangerstunnel.

Langs de kantlijn

Wat moesten we nu dat anderhalf uur doen? We wilden op tijd terug zijn voor de finish, dus te ver konden we niet gaan. Daarom de voetgangerstunnel in en misschien konden we aan de andere kant haar nog even zien passeren. De voetgangerstunnel bleek vol met supporters die hun lopers gingen aanmoedigen. Aan de andere kant was het een massa van supporters. Daar een plaatsje zoeken zag ik niet zitten, ook omdat mijn enkel toch wat moe begon te worden. Dus besloten we terug te wandelen door de tunnel en gewoon aan de start en finish zone te wachten.

Gelukkig had mijn vriendin haar live tracking met me gedeeld, zodat we haar virtueel konden volgen en wisten wanneer we ons naar de finish moesten begeven. Ondertussen namen we even rust.

Oeps, daar was ze al! Bijna aan de “konijnenpijp”. We haastten ons richting de finish, maar zagen tot onze verbazing dat de lopers via een andere route terugkwamen. Snel stelden we ons op langs de kant om haar alsnog te kunnen aanmoedigen voor de eindsprint en niet helemaal naar de finish te gaan.

En toen begon het wachten opnieuw. Bij elk roze shirt hoopten we dat het haar was. Misschien was het een idee om volgend jaar een kleur te dragen die niet zo populair is. Daar was ze ineens. Na het nodige gewuif stelden we ons op aan het einde van de finish en wachtten we tot ze aankwam. Ineens zagen we haar, met een grote glimlach op haar gezicht. Ondanks alles had ze een geweldige prestatie neergezet! Dit moest natuurlijk gevierd worden met een glas wijn.

Tijd om terug naar huis te gaan. De tram namen we deze keer niet, één keer per dag sardines in blik was wel genoeg. We besloten om terug te wandelen. Aangekomen aan de voetgangerstunnel zagen we echter een enorme rij staan. Dat zagen we niet zitten. Dus waagden we onze kans op de overzetboot. Mijn dochter had hier nog nooit mee gevaren, dus dat was dubbele winst! Ook hier was een rij, maar we hoopten dat we hier sneller over waren.

Eenmaal aan de overkant aangekomen, kregen we trek. We gingen dus eerst nog een lekkere pizza eten. Gelukkig werden we snel geholpen.

Na het eten was het nog een stukje wandelen naar het station. Mijn voeten deden aardig pijn, maar ik was blij dat ik weer in de trein zat.

Ik heb geen moment spijt gehad dat ik meegegaan ben als supporter, maar als loper is het natuurlijk nog veel leuker. Hopelijk kan ik volgend jaar zelf weer meedoen.

Nog een dikke dankjewel aan mijn vriendin dat ik mee mocht en voor de heerlijke pizza!