Paardrijden en mijn angst om te vallen.

Paarden, het zijn een altijd aanwezige in mijn leven. Misschien heb ik er nog nooit echt veel over geblogd en gedeeld op sociale media. Toch hadden wij vroeger thuis pony’s en paarden en heb ik sinds een kleine 14 jaar zelf een paard. Het rijden zelf is iets wat op en af gegaan is. Ik ben heel graag aan het werk met mijn paard, maar het rijden …tja daar wringt het schoentje.

Ik kan redelijk goed paardrijden, al zeg ik het zelf :-p. Zo heb ik mijn paard zelf opgeleerd en mijn dochter heeft er goed mee gereden. Zelfs een paar medailles met het acht- en viertal en zelfs individueel heeft ze het niet slecht gedaan.

Ook heb ik graag paardgereden. Als ik anderen zie rijden, kriebelt het meestal toch. Waarom ben ik er dan mee gestopt? Dit is niet zo simpel te verklaren. Ja ik ben bang, maar niet om op die rug te kruipen. Zelfs niet om het bokken uit te zitten. Echter ik ben bang, niet om het vallen zelf, maar bang om de pijn.

Dit klinkt wel heel raar en het is ook moeilijk uit te leggen. Ouder worden helpt daarin zeker niet. Zo merk ik dat die grond hoe ouder ik word, verder weg lijkt. Als je dan op de rug van een paard zit (en mijn paard is een kleintje), dan is het nog veel verder.

Waar die angst vandaan komt, geen idee. Nu, ik heb wel een klein vermoeden. Mijn zus die viel constant, maar had niets. Ik daarentegen, viel een stuk minder. Maar bijna elke keer als ik kennismaakte met de grond, had ik prijs. Pijn, veel pijn en altijd wel iets: schouder uit de kom, scheurtje in ruggenwervel, hersenschudding, gekneusde ribben….Nee, geen gewone blauwe plekken en bulten zoals normale mensen… ik moest naar spoed. Denk nu niet dat ik een regelmatige klant was bij de spoedafdeling hoor. Ik ben er hoop en al nog geen 10 keer serieus afgevallen (denk zelfs niet dat ik aan de 10 geraak).

Het nadeel was elke keer weer een tijdje niet rijden. Tijd om alles te overdenken. En hoe ouder ik werd, hoe meer ik me verloor in dat overdenken. Er is ergens een gezegde: als je valt, moet je weer direct in het zadel. Eerlijk: ik geloof hier wel in.

Ben ik alleen maar gevallen met pijn? Absoluut niet hoor. Ik ben er ook wel eens afgedonderd zonder me zeer te doen. Echter die zijn veel moeilijker te herinneren. Zo kan ik er me wel een paar grappige herinneren.

Sinds ik begonnen ben met hardlopen, heb ik het paardrijden wat verwaarloosd en zelfs op den duur gestopt. Ik durfde het gewoon niet meer. Dit is nu al een tijdje geleden en de kriebel is weer terug gekomen. Zeker nu mijn dochter ook terug gestart is. De vraag is echter: hoe ga ik met mijn verlammende angst overweg? Ga ik mezelf rustig kunnen houden op het paard als er een situatie aandient en hij verschiet of weigert?

Daar ga ik gewoon voorlopig niet teveel bij stilstaan en me terug verdiepen in de grappige vallen en op mijn prestaties die goed gingen. Daarnaast heb ik door het boek ’tussen je oren, onder je cap’ al een beetje inzicht gevonden. Ik hoop dat het boek ‘zelfverzekerd paardrijden’ me nog wat meer inzicht in mijn angst geeft, zodat ik terug dat paardenmeisje kan worden, die gewoon heerlijk durft buiten te galopperen (dit is echt mijn no-go voorlopig).

Ben je benieuwd of ik al terug op de rug van een paard heb gezeten? Nee voorlopig nog niet. Mijn enkel moet nog beetje versterken. Maar ik ben wel al volop bezig ernaast met mijn paard te werken. Mijn doel is volgende jaar in de zomer echt terug te kunnen rijden. Genoeg tijd dus.

Liefs
Linda