En route (1) – Spa – domaine de Bérinzenne – 5 km

Spa en het domaine de Bérinzenne had ik 2 jaar geleden per toeval ontdekt. Toen nog in volle lockdown en hopeloos verloren gelopen. Hier ga ik nog es voorbereid komen wandelen dacht ik toen. Door omstandigheden er wel niet meer geraakt. Echter nu ik besloten heb om me te focussen op wandelen, was daar het ideale moment om terug te keren.

Dit keer ging ik beter voorbereid op pad. Zo had ik op voorhand de routes bekeken en een goede app geïnstalleerd (cirkwi). Omwille dat mijn enkel nog in volle herstel is, heb ik me een paar goede wandelschoenen en wandelstokken aangeschaft. Rugzak op de rug, hondjes aangelijnd en we konden op pad.

De route start op het domein maar je wordt direct zo de struiken in gestuurd. Was dit wel een pad? Jep want daar stond weer een pijltje. Het eerste stuk is heel goed begaanbaar. Netjes in het bos met een redelijk deftig pad. Op een bepaald moment was er zelfs een stuk verharde weg. Er was wel wat helling maar dit viel al bij al mee.

Dat gaat hier goed, mijn enkel deed totaal niet lastig. Alleen zo brede bospaden, worden ook wel saai vonden de hondjes. Niet getreurd, want ineens stonden we aan een raar kruispunt. Het duurde even voor we doorhadden dat we omhoog door de bomen moesten. Hier was ik blij dat ik die app had. Het pad was in het begin niet echt duidelijk. Maar mijn app zei dat ik juist zat.

Hier was het klimmen al iets steviger, maar al bij al viel het mee. De afdaling was iets lastiger. ‘Oei mijn enkel’ dacht ik maar geen problemen gehad. Ik dacht dat dit het enige stukje klimmen en dalen was, want nu was het weer een mooie recht stuk.

Totdat we ineens af moesten draaien. ‘Moet ik die helling op?’ Goddank had ik mijn wandelstokken bij. Wat was ik blij dat ik boven geraakt ben. Conditie is nog niet helemaal waar het moet zijn. Maar wat een uitzicht. Echt de moeite om die beklimming te doen.

Maar het beste moest nog komen. Ineens verscheen er een houten pad voor ons en liepen we over het veen. Wat was het mooi hier. Enkel dat pad was hier en daar niet in goede staat en af en toe wat wankel. Het uitzicht maakte veel goed.

Na het veen kwamen we nog aan een uitkijktoren.Ik heb deze niet beklommen, trappen zijn mijn ding nog niet. Dus toen Mario naar boven ging, kon ik even rusten. Daarna ging het rustig naar beneden terug naar het domein.

Het was echt de moeite. Hier ga ik zeker nog eens terugkomen (en niet 2 jaar wachten). Want nu was het maar een korte route. Ik zou graag de andere ook es verkennen.

Een klein impressie: