En route – Terhills 10 km

Vrijdagochtend in mijn vakantie: zouden we misschien es naar Maasmechelen rijden om daar in Terhills te gaan wandelen? Leek me een goed idee. Volgens de kine moest mijn enkel dit wel al kunnen, als ik het klimmen zou doen met mijn wandelstokken. Goede oefening volgens haar. Dus wij op weg richting Maasmechelen.

Aangekomen toch een beetje onder de indruk van de ingang. Amai, dit is wat anders dan een zandparking en een houten bord met de routes erop zeg. Na ons wat vergaapt te hebben aan de inkom en de toren, vlug het toilet opgezocht en we konden op pad: de paarse route. Goed voor 9,5 km.

Het begon goed met een mooi bospaadje. Totdat er ineens links van ons een trap verscheen die we moesten beklimmen. Nu beter een trap dan een steile helling, dacht ik nog. Daarna ging het omhoog en omhoog. Gelukkig over een pad met klinkers. Was dit die helling waarover de kine het had? Pittig was ie zeker.

Eindelijk boven aangekomen, konden we genieten van een mooi uitzicht…en een bankje. Na even uitgepuft te hebben, merkten we dat we nog niet op de top waren. Er restte ons nog een klein klimmetje. Daar was het uitzicht nog iets spectaculairder.

Echter alles wat omhoog gaat, moet ook naar omlaag gaan. Met een beetje angst vervolgde ik het pad richting de afdaling. Oef, wat viel dit mee een mooi verhard pad met bochten. Nadien werd het terug een onverhard pad, maar al bij al ging het goed. Als dit die beklimming was, was het heel goed meegevallen.

Onze weg vervolgde over het resort. Hier zou ik graag wel eens een weekendje verblijven. Wat een mooie huisjes. Alleen vond ik dat we iets te lang hierdoor moesten wandelen. Voor de honden was dit een minder fijn stuk.

Eindelijk waren we terug in het bos voor nog wat mooie kilometers te maken. Maar wacht, wat moeten we hier doen? Moet ik echt hier naar boven? Ineens ging het pad steil omhoog, met hier en daar wat bilzen onderweg. Wat was ik blij dat ik mijn stokken mee had. Het zal wel niet zo ver zijn, hoopte ik nog. Viel dat tegen. Onderweg een paar keer moeten uitpuffen.

Wat een opluchting, ik heb de top bereikt. Maar dan: de afdaling. Klimmen vind ik zwaar, maar niet zo erg. Dat dalen vind ik een beetje griezelig. Ook omdat ik mijn enkel nog niet zo helemaal vertrouw. Heel voorzichtig met schuifelpassen en goed stokken plaatsen naar beneden.

Wat was dat snel zeg, we waren toch harder gestegen? Jep, het ging hier weer in steile lijn omhoog. Weer een terril. OMG, dit begint een klein beetje teveel van het het goede te worden. Het mag wel eens stoppen. Eenmaal boven, even echt wel een langere pauze genomen. Want, jep, er stond me weer een afdaling te wachten.

Dat zal me leren om voordien es niet deftig op de kaart te kijken. Voetje per voetje weer naar beneden, al ging het iets beter dan voordien. Daarna ging het over onverharde wegen, langs een grote waterplas. Langzaam begon ik wel de kilometers te merken. Wat was ik blij dat die klimmetjes in het begin waren.

Het laatste stuk begon serieus door te wegen. Wat was ik blij dat ik eindelijk het eindpunt zag. Echt genoten van deze tour maar serieus onderschat. Dat ijsje nadien hadden we allemaal dik verdiend want zelfs de honden waren blij het erop zat.