Hoe ik het wachten op mijn operatie overleef.

Begin januari kreeg ik te horen dat mijn voet geopereerd moest worden. Mijn peroneus brevis is gescheurd en niet meer te redden (lees meer hier over: Speciale voet: het verdict). Echter konden ze door de corona crisis nog geen datum vastleggen. Momenteel sta ik dus al iets meer dan een maand op de wachtlijst.

Voordien was ik fit en altijd aan het trainen voor een of andere (halve) marathon. Dat ik niet meer kan en mag hardlopen, heb ik me grotendeels bij neergelegd. Echter die conditie opgeven, daar had ik totaal geen zin in. Daarbij is totaal niks doen ook niets voor mij. Ik zou zot worden met gewoon alle dagen op de bank televisie kijken.

Op zoek naar bezigheden

Wandelen zou een mooi alternatief geweest zijn. Echter heb ik wel redelijk wat last van mijn enkel en voet. Korte wandelingen lukken nog juist. Maar echt doorstappen zit er niet in. Dus deze optie is enkel voorbehouden voor de rondjes met onze roefel. Meer lukt niet goed.

Gelukkig bestaan er nog wat alternatieven. Tijdens mijn loopcarrière ging ik al een keer per week zwemmen. Dit heb ik opgevoerd naar minstens 2 keer. In het water heb ik veel minder last van mijn enkel. Zwemmen geeft me ook innerlijke rust. Zo dobberen in het water werkt ook heel meditatief. Dit kan ik wel gebruiken, want het hardlopen loslaten is moeilijker dan ik dacht. Zo blijft Mario nog steeds lopen en is mijn dochter terug gestart. Ook is mijn vriendin volop aan het plannen voor een marathon. Ik gun hun dat allemaal met al mijn liefde en sta ze graag bij met raad. Echter bloedt mijn hartje toch elke keer een beetje als ik over hun prestaties hoor.

Zwemmen zorgt dus voor al een uitlaatklep. Maar 2 keer per week bezig zijn, is nog altijd veel minder dan ik gewoon was. Dus maar de hometrainer vanonder het stof gehaald. Zo kan ik, als Mario gaat lopen, mijn ‘rondje serie kijken’ fietsen. Toch moet ik bekennen dat ik het supersaai vind, zo trappen voor tv. Het enige wat zorgt dat ik het volhoud, is dat mijn conditie nog altijd aanwezig is en voorlopig niet weg wilt.

Nieuwe liefde…

en oude liefde

Bezig blijven, zo werk ik stilletjes naar mijn operatie toe. Want ik weet dat ik er dan toch even uit zal liggen. Hou beter mijn conditie voordien is, hoe vlotter de revalidatie zal verlopen. Het ergste voorlopig is dat ik nog totaal geen zicht heb wanneer. Elke dag kan het ziekenhuis bellen, het kan morgen of het kan ook pas binnen 1 maand. Uitkijken naar die operatie en revalidatie doe ik niet. Maar langs de andere kant, dan is het wel achter de rug en kan ik verder.

Word vervolgd

Liefs,

Linda