Graspop Metal Meeting 2023

Graspop 2023: gaan of niet, het antwoord op die vraag heeft even geduurd. Wat met mijn enkel? Vorig jaar ging het maar juist goed en nu was ik terug op de sukkel. En de belangrijkste hindernis: de timing viel dit jaar echt heel slecht. Midden in de BTW periode. Verlof nemen ging er zeker niet inzitten. Dan maar niet gaan…of toch wel? Mezelf kennende zou ik spijt hebben als ik de graspop-posts zou zien langskomen. Dus toch maar snel besloten om nog rap wat combi-tickets op de kop tikken.

Jep je las het goed: combi-tickets, ondanks dat ik geen verlof kon nemen. Maar zo kon ik desnoods verdeeld over de verschillende dagen gewoon de groepen gaan kijken die ik zeker wou zien (en die niet op donderdag en vrijdag namiddag speelden). Eventueel kon ik ook tussendoor naar huis om mijn enkel wat rust te geven. Het enige waar nog een oplossing dient gezocht voor te worden waren mijn hondjes. Dat probleem was snel van de baan. Mijn dochter en haar vriend waren super enthousiast om er een weekend op te mogen passen. Voorlopig enkel nog overdag. Ze kwamen elke avond terug om bij ons te slapen en de ochtend door te brengen.

Donderdag

De bedoeling was om wat later op te staan, want het ging een lange dag worden. Vergeet het maar om 5u was bibi hier wakker, na een hele nacht te hebben liggen woelen. Naar het werk gaan voelde toch wat raar aan. Werken op Graspop, wie bedenkt het. De dag ging gelukkig snel voorbij, er was meer dan genoeg werk. ’s Avonds vlug naar huis en de fiets op richting de wei.

Toen we toekwamen was Papa Roach nog bezig. Een goed groep, maar niet zo mijn stijl. Even tijd dus om de boel te verkennen. Ondanks mijn twijfels over het nieuwe terrein (vorig jaar vond ik er mijn draai niet), moet ik wel toegeven dat het nu veel ruimer aanvoelt.

Dan werd het tijd om ons te zetten voor de eerste artiest om onze must hear/see lijst: Arch Enemy. Een vrouw met ballen. Buiten haar muziek ben ik ook fan van haar haar (als je benieuwd bent, google is het antwoord). En ja, je las het goed: ons zetten. Want ik merkte de korte nacht en de werkdag wel al. Ineens zag ik ook iemand met pers en camera’s rond zich. Jep den Helmut…ik ga hier geen worden aan vuil maken. Ik vermoed dat de meesten wel weten wat ik ervan vind.

Na Arch Enemy ging het snel richting de Maquee voor het laatste optreden van de dag dat we zeker wilden zien: At the gates. Lekker loeiharde gitaren. Zalig gewoon. Na de act nog wat rondgehangen, gebabbeld en gedronken. Maar dan werd het spijtig genoeg toch tijd om naar huis te gaan. Want morgen moest ik nog een dagje werken. Daarnaast was ik ook wel doodop en werd het tijd om ijs op mijn enkel te leggen.

Vrijdag

Oef wat viel het me toch zwaar: opstaan en gaan werken. Gelukkig was het rustig op het werk en kon ik in mijn coconnetje werken. Ik was even aan het twijfelen of ik niet beter eerst wat rust kon nemen voordat ik naar Graspop vertrok. Neeuh, ik ben toch geen pannenkoek zeker. Hup direct de fiets op en weer erheen (van deze beslissing ging ik nog spijt krijgen)

Hatebreed stond half op mijn lijstje. Ik wou dit graag meemaken, maar wist niet of ik het ging halen. Gelukkig was ik op tijd. Zelfs een babbeltje met mijn neef die daar als crew werkte, lukte nog voordien. Mijn neef en zijn vrouw vonden we gemakkelijk. Allez zij ons, want ik herken echt heel slecht mensen. Daarentegen was ik precies redelijk herkenbaar. Ondanks dat zij aan de ingang stonden, liep ik hun bijna straal voorbij. Echter Mario’s broer was pas een echte zoektocht. Heel het tijd elkaar juist niet gevonden, het was heel de tijd van juist niet op de juiste plaats geraakt. Pas zondags vonden we elkaar, gewoon bij toeval. Raar want vorige jaren kwamen we elkaar tig keer tegen, zonder proberen af te spreken.

De groep waarvoor ik zeker vrijdag wou komen, was Behemoth. Buiten dat dit echt wel mijn ding is, bracht deze muziek ook heel wat herinneringen naar boven. Behemoth stond bijna altijd op mijn running list. Ik heb hiermee verschillende mooie evenementen gelopen en de marathon van Berlijn. Dus deze moest ik zeker zien. Al had ik het soms moeilijk als ik terugdacht aan mijn loopavonturen. En toen speelden ze Bartzabel…mijn meebrul nummer als ik het moeilijk durfde te krijgen met lopen. Er was wel 1 voordeel: heel de wei zong mee, dus het viel echt niet op dat ik lekker vals mee aan het brullen was.

Maar zoals ik zei, ik begon spijt te krijgen van niet eerst wat te rusten voordat ik naar Graspop ging. Mijn kaars begon echt langzaam uit te gaan. Eerst waren we nog even aan het twijfelen, gewoon ff ergens wat gaan rusten en nog blijven of naar huis. Na wat dralen en twijfelen, toch besloten om naar huis te fietsen. Want mijn enkel begon ook stilletjes lastig te doen. Dus richting huis om ijs te leggen en te rusten. Want er kwamen nog 2 hete, luide dagen aan. Maar die zijn voor deel 2