Terhills: waarom doe ik het me aan?

Vorig jaar tijdens mijn revalidatie had ik hier al eens een keertje gewandeld. Toen vond ik het heel lastig en zwaar. Dus waarom nog eens teruggaan? Simpel, een ideale wandeling om te zien of mijn enkel verbetert was tegenover vorig jaar. Ook gaan we op weekend in de Ardennen, dus ik was ook nieuwsgierig of het klimmen en dalen ging lukken.

Nationaal park Hoge Kempen, toegangspoort terhills, dit zegt de meeste mensen niets. Maasmechelen shopping village daarentegen… Nochtans liggen ze beiden zo goed als naast elkaar. In het ene ga je me met geen stokken inkrijgen, in het andere kan ik uren ronddolen. Drie keer raden welk welk is? 😉

Omdat de ochtendstond goud is, vertrek ik altijd graag op tijd. Dus nu ook weer. Terhills is niet zo heel ver rijden van mijn deur (90 km). Ook is het goed bereikbaar met een grote parking. Toen wij arriveerden was de parking zo goed als leeg. Ideaal toch

Het eerste wat opvalt als je arriveert, zijn de schachtbokken naast het hotel. Als je richting het bezoekerscentrum wandelt, loop je precies, nee niet precies maar echt door een oude chique tuin. Ik voel me een beetje niet op mijn plaats met mijn wandeluitrusting en rugzak. Maar niet getreurd, daar is de poort al om het park in te gaan.

Een van de 2 schachtblokken die je ziet, kan je beklimmen en er is een fototentoonstelling over de mijnen. Echter als je zo vroeg bent als wij, zal dit voor na de wandeling zijn. Want het is enkel te beklimmen tussen 10u en 18u.

Niet getreurd, trappen is nog zo mijn ding niet en we kwamen om te wandelen en de terrils te beklimmen. Er is keuze uit 3 wandelingen. Een groen lus van 3,6 km die je over de lange terril naar het panoramapunt brengt, een blauwe lus die langs het panoramapunt ook de kleine waterplas aandoet en dan de paarse lus. 9,5 volgens de ene site – 10,9 km volgens een andere (wij kwamen op 10,3). Deze neemt je mee over de lange terril, door het centparcs resort naar de tweeling terrils en dan langs de grote waterplas terug naar het begin.

Omdat ik kwam op het klimmen en dalen te testen en een vergelijking wou met het jaar voordien, kozen wij weer voor de paarse lus. Je kan eventueel ook via de wandellussen zelf een wandeling maken. Maar dat snap ik nog niet goed en omdat ik het niet nodig had, ook de uitleg ervan niet gelezen.

Lange terril – panorama punt

Het eerste stuk richting de lange terril is nog redelijk vlak door de bossen, dacht ik. Totdat we ineens een steile trap naar beneden tegenkwamen. Hmm die was ik precies vergeten in mijn herinnering. De beklimmingen straks daarentegen. De trap bracht ons even dichter bij de kleine plas waar het Ter hills cable park gelegen is. Misschien leuk, maar niets voor deze angsthaas.

Dan volgde er eerst nog een trap, steil maar dat ging nog. En dan, het stuk waar ik vorig jaar bijna niet naar boven kon stappen ondanks dat het een slingerpad met klinkers was. 11% is gewoonweg steil, deftig pad of niet. Echter lukte het dit jaar zonder stokken en kon ik goed blijven doorstappen, sneller dan ik verwacht had. Alleen, amai mijn conditie toch beetje onderschat precies. Weten dat ik erboven een mooi uitzicht had en even mocht zitten gaf me de energie om door te gaan.

Na even gerust te hebben, konden we aan de afdaling starten. Het eerste stuk vond ik vorig jaar toch maar griezelig en ging moeizaam. Dit jaar lukte het me vlotjes. Zonder stokken daalde en slingerde ik richting de Centerparcs Resort. Dit gedeelte van de route vind ik iets minder. Ja het is een mooi chique resort, maar erdoor wandelen in je wandeluitrusting voelde toch misplaatst.

Richting tweelingterrils.

Na het verlaten van het resort, werd het tijd voor onze eerste echte pauze. Nog vlug wat energie opdoen en een beetje uitrusten. Want we wisten nu wat er ging komen in tegenstelling tot vorig jaar. Gezeten op een simpele steen, bedacht ik me dat dit toch zalig is. Met mijn ventje en 2 honden gewoon hier en nu genieten van een simpele sandwich en de natuur.

Na wat gerust te hebben, konden we weer op pad. Na eerst mijn stokken tevoorschijn gehaald te hebben wel. Want misschien ging het zonder, maar om mijn enkel wat te sparen en niet direct te overbelasten, zijn de stokken toch een aanrader.

Na eerst nog een stukje bos, was daar ineens de afslag richting de beklimming. Oke, hier ging ik. Ik weet nog dat ik hier vorig jaar gevloekt heb. Het ging bijna niet, ik kon bijna niet klimmen met mijn enkel. Eerder wat zigzaggen, veel stoppen en me echt omhoog helpen met mijn stokken. Hoe zou het me dit jaar vergaan?

Verrassend goed eigenlijk. Ja ik had wel mijn stokken nodig en mijn klimconditie is zo goed als onbestaande maar mijn enkel hield het verrassend goed. Stoppen voelde vorig jaar echt ongemakkelijk, nu kon ik gemakkelijk even stilstaan en zelfs bukken om mijn honden wat te aaien. Wat een vooruitgang. Dit had ik niet verwacht en zelfs niet gehoopt.

De tweeling

Boven aangekomen op de eerste, was het toch even wat rusten. Ik stak het vooral op Rubio (onze oudste hond), maar ik kon de rustpauze ook gebruiken. Na een drankje en Rubio zijn brokjes, konden we terug op pad. Want ’tweeling’ terrils houdt in dat er twee zijn he.

De afdaling en klim naar de tweede top, was niet zo heel ver. We merkten wel dat het later op de dag was. Want er waren al wat meer mensen ook aan het klimmen en dalen. Niet dat ik het erg vind, maar er is toch een verschil tussen ‘wandelaars’ en ’touristische wandelaars’. Het verschil gaat straks wel duidelijk worden.

omver gelopen

De afdaling van de eerste top was smal en redelijk steil. Klimmen gaat al heel vlot. Dalen daarentegen gaat nog voorzichtig en traag. Dit merk ik nog iets harder aan mijn enkel, dus goed mijn stokken neerzetten en kijken waar ik mijn voetjes neerzet. Ik merkte wel dat er heel de tijd een groepje in mijn rug zat. Heel, heel dichtbij. Rubio begon het zelfs lastig te vinden. Die hadden ook een hond aan een lange uitrollijn en hielden hem niet in. Het werd op een bepaald moment zelfs gevaarlijk. Op een steil, smal stuk haalden ze me ineens in.

Verbouwereerd, echt, wat was me dat. Ik had geen tijd om ze tot orde te roepen. Ik was vooral bezig om te zorgen dat ik terug stevig op mijn voeten kon staan. Ze liepen me letterlijk overhoop. Zelfs Rubio stond er verstomd bij…Dit is wat ik bedoel met ’toeristische’ wandelaars. Ze zijn op vakantie en willen het checklist van die dag afgewerkt krijgen. De meeste ‘echte’ wandelaars merken dat je het lastig hebt en geven je de ruimte of zelfs tips. (de juiste definitie is nog in de maak, suggesties welkom 🤗)

tijd voor een feestje

Aangekomen op de tweede top, was het lunchtijd. Die dag waren we juist 27 jaar getrouwd. Na zoveel jaar maak je er geen groot feest meer van (wij eigenlijk nooit). Maar we vonden het ideaal om deze dag door te brengen met wat we het liefst doen: wandelen met onze honden. Om het toch een beetje te vieren hadden we een flesje prosecco mee. Zo toosten we op nog vele jaren en herinnerden we ons de weg waarvan we kwamen.

de grote plas

Tijd om aan de afdaling te beginnen, wat na een glaasje prosecco precies beter lukte zeg. De afdaling was in verhouding redelijk simpel. Het pad was ook breder. Enkel moest ik oppassen dat ik mijn stokken niet neerzette in een van de netten die over de treinbilzen was gespannen. Geloof me, dit is echt niet ideaal.

Beneden aangekomen, kwamen we aan de grote waterplas. Rubio vond het dalen toch wel vermoeiend (de temperatuur was ook al de hoogte in gegaan) en hij moest even rusten. Ondanks dat hij wat ouder is, gaat hij nog graag om grote wandelingen. Zolang we hem maar af en toe zijn rust gunnen. Niet erg, want ik heb dit ook nog zeker nodig.

Daarna was het een rondje rond de grote waterplas. Maar van dat rondje maar ronde van, want het is echt een grote waterplas. Ik bleef nog even mijn stokken gebruiken, want dat ontlast mijn enkel toch nog wat. Als ik eerlijk moet zijn, ik vind dit een redelijk saai stuk. Misschien omdat ik het al kende, maar gewoon naast de het water in het bos wandelen, voor even leuk. Maar hier bleef het duren.

Charlie moest wel bij elke inham even het water verkennen. Zelfs Rubio ging er regelmatig in. Genoeg tijd voor mijn om met met mijn fototoestel wat foto’s te maken. 3 kilometer ongeveer was het nog vlak wandelen. Misschien wat saaier. Maar ideaal om voor mijn enkel. Want ondanks dat het klimmen en dalen goed ging, was vlak wandelen welkom.

3 kilometer met honden die af en toe in het water zitten..dat duurt een tijd. Maar daar was het laatste rustpunt aan het water. Nog even wat herbronnen en rusten voor de laatste kilometer aan te vatten. Dit met in gedachten dat we het schachtblok nog gingen beklimmen.

Ecotron

Nadat Charlie eindelijk (verplicht) uitgezwommen was, konden we laatste kilometer aanvatten. Deze bracht ons langs ‘Ecotron’. Een wand vol met spiegels en futuristische halve bollen erboven: De Ecotron Hasselt University. Deze wetenschappelijke onderzoeksinstallatie bestaat uit dertien hoogtechnologische ecosysteemkamers waarin verschillende klimaatscenario’s nagebootst kunnen worden. Ecotron laat wetenschappers toe de impact van klimaatverandering op ecosystemen en biodiversiteit te bestuderen.

Aangekomen aan het bezoekerscentrum, was het tijd voor een plasje. Echter toen ik buiten kwam, was het ineens goed aan het regenen. Tijdens de wandeling hadden we af en toe wel een drupje gevoeld en de lucht zag er dreigend uit. Maar al bij al viel het mee.

Wat zouden we doen, wachten of…de keuze werd sneller gemaakt doordat het heviger begon te regenen. Richting auto dan maar en richting huis. Voldaan en tevreden dat het zo goed meegevallen is. Volgende keer nemen we de laatste terril er ook bij. Dat staat nu al vast.