Even bijbabbelen

1 mei 2022 / No Comments

OMG wat is het een tijdje geleden dat ik nog eens geblogd heb. Niet dat ik niet graag meer deed, maar eigenlijk was ik even uit inspiratie. Veel om over te bloggen had ik niet, naar mijn gevoel. Heel de dagen enkel in huis, weinig te beleven en vooral last van mijn gevoelens. Maar eindelijk begin ik me terug beter in mijn vel te voelen. Tijd dus om even bij te babbelen. Zet je even gemakkelijk, neem een wijntje (of koffie of…) en lees gerust verder.

In mijn laatste blog heb ik verteld over mijn operatie en zat ik af te tellen naar mijn walker bot. Wat was ik blij dat die spalk van mijn voet ging. Wat zag ie eruit ook. Gelukkig werd mijn voet direct gewassen door een verpleegkundige. Wat deed dat deugd. De draadjes eruit halen iets minder (rond 14 was ik gestopt met tellen). Dan de walker bot aan en ik kon terug beginnen af te tellen. 4 weken moest ik ermee rond hossen. Waarvan de eerste 2 nog wandelen met ondersteuning van krukken, langzaam op te bouwen naar volledige belasting.

Die eerste stappen, ondanks de krukken waren wel heel spannend. Wel was er grote opluchting: ik kon eindelijk deftig onder de douche (wel met mijn krukken). De eerste dagen ging moeizaam maar langzaam kwam er verbetering. Ik stelde wel vast dat die bot een veel dikkere zool had dan mijn gewoon schoenen. Gevolg: mijn benen waren niet meer even lang. Dat liep totaal niet handig. Mijn rug, heupen en knieën waren totaal niet content.

Na wat zoeken, schoenen gevonden waarmee het wel lukte. Vanaf nu kon ik regelmatig een beetje oefenen met wandelen. Eerst met 2 krukken en dan met 1. Zo kon ik eindelijk terug naar buiten komen. Blokjes om waren mijn uitlaatklep tegen het veel binnen zitten.

Dat binnen zitten begon serieus op mijn gemoed te werken. Niks had nog zin, televisie was ik beu, lezen lukte niet meer…Ik geef toe, aangenaam gezelschap was ik niet altijd. Ik dacht tijd te hebben om eindelijk mijn website aan te passen en te bloggen. Echter kon ik het niet opbrengen. Zo waren er ook momenten dat ik sociale media zo goed als negeerde.

Als ik mijn instagram of facebook open deed, zag ik constant posten van loopjes en evenementen. Vooral toen de marathons weer begonnen. Wat deed mijn hartje pijn op die momenten. Ik dacht dat ik me erbij neergelegd had dat ik niet meer kon hardlopen. Wat heb ik me vergist. Hoe meer ik zag en erover hoorde, hoe dieper ik zakte in zelfbeklag. Nope, het is nog niet helemaal verwerkt.

Gelukkig kon ik een beetje wandelen en dan hometrainer, die was mijn redding en heeft me al veel plezier gebracht. Gewoon zonder weerstand trappen, stom misschien, maar ik had toch het gevoel dat ik weer wat sportte.

Na 4 weken mocht ik terug op controle om mijn brace aangemeten te krijgen. Hela, wat is dat? Die herkende ik. Het was dezelfde waarmee ik moest rondhuppelen voor mijn operatie. De eerste stappen hiermee zetten was nog griezeliger dan met die bot.

Nu kan ik er al zonder kruk mee wandelen, echter gaat het traag en nog wat mankend. Mijn voetje wil nog niet helemaal mee. Dit gaat hopelijk wel veranderen met de kinesitherapie. Al heeft de dokter me wel gewaarschuwd dat het een herstel van lange adem is. Pezen genezen nu eenmaal moeilijker dat spieren en je kan dit niet versnellen. Omdat er ook nog vanalles verlegd en vastgezet is, moet ik ook nog dit leren te gebruiken.