knallen op graspop metal meeting 2022

Toen mijn operatie in maart was doorgegaan, begon de twijfel over graspop te komen. De kaarten waren wel al van 2020..maar door een of andere pandemie was het verzet naar 2022. Het herstel verliep trager dan verwacht. Ging ik wel 4 dagen festival aankunnen?

Eerst ging ik niet gaan, dan bedacht ik me: ik keek er altijd zo naar uit. Laat ik 1 dag gaan, een goed compromis dacht ik. Maar dan kwam juni dichter en dichter…en al die berichten over graspop. Wat een zonde dat ik niet alles kon meemaken. Ineens ging er een lichtje branden: zou ik niet gewoon alle 4 dagen gaan? Niet 4 volledige dagen, maar kijken wanneer een optreden kwam dat ik wou zien en dan een paar uur gaan. Dit was het plan…maar zoals altijd met plannen, dit loopt hier en daar wel mis.

Donderdag, de eerste festivaldag. Maar eerst moest ik nog werken (dit jaar geen vakantie kunnen nemen). De opening had ik al gemist. ’s Avonds naar de paarden. Was het hooi daar al niet ingepakt en diende binnengehaald te worden? Hup, mijn eerste festivaldagje viel al in het water. Want tegen dat het hooi binnen was, werd het iets te laat om nog te gaan. Want vrijdag was het voor beiden nog werkendag en Mario moest er heel vroeg uit.

Vrijdag, zou het lukken? Na het werk ons omgekleed en met de fiets op pad. De temperaturen waren al aan het stijgen en ik hoopte door het fietsen de zwelling wat tegen te gaan. Aangekomen, fiets geplaatst op de fietsparking en we konden eindelijk de festivalgrond betreden. Wacht…wat is dat hier? Moeten wij nu een heel stuk gaan stappen?

Het festivalterrein van Graspop was dit jaar verplaatst. De ingang lag dus op een andere plaats. Normaal heb ik daar geen probleem mee. Nu dacht ik toch even: oei mijn voetje. Ook vond ik het zo wat tegenstrijdig. Mensen aanmoedigen met de fiets, lekker dicht bij de ingang. Moet je bijna even ver stappen als met de auto.

De weide betreden voelt toch elke keer weer als een beetje thuiskomen. Wat was ik blij dat ik toch besloten had om meerdere dagen te komen. Ook omdat ik merkte dat lang rondhuppelen om de weide niet simpel was en stilzitten in de warmte ook niet bevorderlijk voor mijn voetje was. Moe maar tevreden trapte ik die avond naar huis.

Zaterdag, de dag dat ze als een bakoven voorspeld hadden. ’s Ochtends nog vlug een rondje gaan maken met de hondjes. Na het middageten weer op pad naar de festivalweide. Warm, heet, zelfs heetst was nog te zacht uitgedrukt. Ondanks de oproep van het Rode Kruis (draag witte kleren), was er nog verbazend veel zwart te zien.

Dat het tropisch heet was, was niet ideaal voor mijn pootje. Tegen 18u toch vlug even naar huis om pootje omhoog te leggen met ijs. Nadat de enkel wat gerust had, we gegeten hadden de hondjes nog eens een toertje gedaan hadden, nog terug voor een paar uurtjes.

Wat een verschil was dat zondag. Regen zorgde voor het klassieke festivalgevoel. Op de weide begon de festivalkilometers zich toch wat te wreken. De laatste dag ging heel rustig zijn. Zo rustig dat we tegen 18u weer terug naar huis gingen en het niet meer zagen zitten terug te gaan . Tja ik word toch echt wel een dagje ouder hoor.

Wel heb ik genoten van ons onderbroken festivalweekend. Misschien geen volledige dagen kunnen gaan, maar ik had de rust tussendoor echt wel nodig. Toch het ik er geen spijt van dat ik geweest ben.