1 jaar na mijn enkeloperatie, hoe verging het me?
Een jaar geleden onderging ik een enkeloperatie en als ik er nu op terugkijk, lijkt de tijd voorbijgevlogen te zijn. Maar toen ik net geopereerd was, voelde het helemaal niet zo aan. De eerste dagen en weken waren pijnlijk en ik wist dat het een jaar zou duren om te revalideren. Hoewel ik dat wel begreep, onderschatte ik het toch nog een beetje. Mijn gevoel dacht er totaal anders over dan mijn verstand.
Het afgelopen jaar was er een van ups en downs. Vooral in het begin waren er meer downs dan ups en mijn optimisme was ver te zoeken. Zelfs toen het een tijdje goed leek te gaan en ik weer een tegenslag kreeg door een barstje, was het moeilijk om positief te blijven. Maar na intensieve kine is alles toch redelijk goed gekomen. Momenteel zit ik terug op 90% en kan ik al met hakken lopen. Dat is niet slecht een jaar na de operatie.
Het afgelopen jaar moest ik een andere invulling geven aan mijn leven. Voordien was hardlopen bijna alles voor mij, maar dat lukte niet meer zo goed na de operatie. Het was een soort rouwperiode waar ik doorheen moest, afscheid nemen van het hardlopen. Het klinkt misschien vreemd, maar het kostte tijd om het te verwerken.
Maar toen ik het eenmaal verwerkt had, kon ik me volledig richten op andere interesses, zoals wandelen, paardrijden en fotografie. Vooral die laatste bleek een onverwachte passie te zijn. Ik was altijd al graag bezig met fotografie, maar nu ik me er meer in verdiepte, begon ik ook meer interesse te krijgen in de artistieke kant van fotografie.
Het afgelopen jaar was ook het jaar waarin ik weer kon paardrijden. Ik was de afgelopen jaren steeds banger geworden en durfde uiteindelijk niet meer op te stijgen. Maar na de operatie had ik tijd over en heb ik me verdiept in mijn angst. Ik besefte dat de angst vooral te maken had met de pijn die ik eventueel kon voelen van een val en niet zozeer met de val zelf.
Ik begon met paarden van mijn zus te rijden en dat heeft me echt geholpen. Sinds kort durf ik zelfs weer op mijn eigen paard te rijden, hoewel ik nog wel wat hindernissen moet overwinnen. De angst onder controle houden, blijft een werkpuntje. Daarbij kan mijn enkel nog altijd niet in de juiste positie blijven en draven kan nog pijnlijk zijn.
Al met al was het afgelopen jaar een jaar van ups en downs, maar de downs blijven steeds langer weg. Ik kijk uit naar wat de toekomst me brengt en ik weet dat ik dankzij de moeilijke momenten het afgelopen jaar sterker ben geworden.
